Ειναι Τρίτη ο Αλεξαμδρος μολις εχει γυρίσει σπιτι, το πιτσικλακι κοιμάται, τα σκυλιά κοιμούνται, ο μπαμπάς μου βλέπει τηλεόραση ( ειδήσεις απο όσο θυμάμαι) και εγω με την μαμά μου στρωνουμε τραπέζι. Κάναμε κοτοσουπα μια ολόκληρη χιτρα για να έχουμε φαγητό και για αύριο. Έξω εχει αρχίσει να βρέχει, δεν μας νοιάζει, 18 χρονια σε αυτο το σπιτι και αν έχουμε φάει βροχή!
Η ώρα εχει παει 2:50 ο Αλέξανδρος δεν εχει κοιμηθεί ούτε λεπτό, εχει ανησυχία γιατι η βροχή ειναι καταρρακτώδης, εγω σίγουρη τον ξεχεζω γιατι δεν με αφήνει να ξεκουραστώ και ανησυχεί και το μωρο! Η ώρα πήγε 3:00 δέκα μολις λεπτά αργότερα! Με ξυπνάει και με φωνάζει στο δωμάτιο του μωρού να δώ απο το παράθυρο τον χείμαρρο. Κατεβαίνει κατω να δει τι γίνεται στην κουζίνα, βλέπω το σκυλί να τρέχει πάνω μούσκεμα και τον Αλέξανδρο να φωνάζει να ξυπνήσω τους γονείς μου, πλημμυρίσαμε, δεν τον πιστεύω λέω υπερβολικός ειναι οπως παντα. Κατεβαίνουμε ολοι μαζί κατω, το νερό ειναι στο ύψος του καναπέ, τα πόδια μου μου έχουν κόπει, η μαμά μου ούρλιαζει "Χριστέ μου θα τρελαθω" ο πατέρας μου με τον Αλέξανδρο ειναι κατω και προσπαθούν να πάρουν οτι μπορούν , στην πραγματικότητα το έχουν χαμένα και απλά στέκονται στον χώρο. Ακούω τον μπαμπα μου να φωνάζει "θα σπάσει η πόρτα, φυγεται ολοι επάνω" υπάκουμε και ανεβαινουμε.
Ένα τσαφ, μονο, αυτο μονο και όλο το σπιτι ένας λασποτοπος. Σπασμένη πόρτα στόρια και παράθυρα, το νερό στο ταβάνι η σκάλα γεμάτη νερό. Η μαμά μου θυμάμαι να λέει οτι το νερό ανέβηκε πάνω να παμε στην σοφίτα να σωθούμε. Βλέπω τον πατέρα μου στα γόνατα να κλαίει. Εχω σαστισει. Σκέφτομαι το παιδι ακαριαία, ανεβαίνω και το περνώ αγκαλιά, κοιμάται. Αγανάκτηση, θυμός και ένα γιατι, γιατι τωρα γιατι αυτόν το μήνα; Το εμφια, το πετρέλαιο που είχαμε πει να βάλουμε, η βαφτίσει, ο γάμος; Ολα αυτα παρνουσαν απο το μυαλό μου σε κλασματα δευτερολέπτου και μετα μονο δάκρυα και ένα βλέμμα στο κενό.
Η ώρα εχει παει 2:50 ο Αλέξανδρος δεν εχει κοιμηθεί ούτε λεπτό, εχει ανησυχία γιατι η βροχή ειναι καταρρακτώδης, εγω σίγουρη τον ξεχεζω γιατι δεν με αφήνει να ξεκουραστώ και ανησυχεί και το μωρο! Η ώρα πήγε 3:00 δέκα μολις λεπτά αργότερα! Με ξυπνάει και με φωνάζει στο δωμάτιο του μωρού να δώ απο το παράθυρο τον χείμαρρο. Κατεβαίνει κατω να δει τι γίνεται στην κουζίνα, βλέπω το σκυλί να τρέχει πάνω μούσκεμα και τον Αλέξανδρο να φωνάζει να ξυπνήσω τους γονείς μου, πλημμυρίσαμε, δεν τον πιστεύω λέω υπερβολικός ειναι οπως παντα. Κατεβαίνουμε ολοι μαζί κατω, το νερό ειναι στο ύψος του καναπέ, τα πόδια μου μου έχουν κόπει, η μαμά μου ούρλιαζει "Χριστέ μου θα τρελαθω" ο πατέρας μου με τον Αλέξανδρο ειναι κατω και προσπαθούν να πάρουν οτι μπορούν , στην πραγματικότητα το έχουν χαμένα και απλά στέκονται στον χώρο. Ακούω τον μπαμπα μου να φωνάζει "θα σπάσει η πόρτα, φυγεται ολοι επάνω" υπάκουμε και ανεβαινουμε.
Ένα τσαφ, μονο, αυτο μονο και όλο το σπιτι ένας λασποτοπος. Σπασμένη πόρτα στόρια και παράθυρα, το νερό στο ταβάνι η σκάλα γεμάτη νερό. Η μαμά μου θυμάμαι να λέει οτι το νερό ανέβηκε πάνω να παμε στην σοφίτα να σωθούμε. Βλέπω τον πατέρα μου στα γόνατα να κλαίει. Εχω σαστισει. Σκέφτομαι το παιδι ακαριαία, ανεβαίνω και το περνώ αγκαλιά, κοιμάται. Αγανάκτηση, θυμός και ένα γιατι, γιατι τωρα γιατι αυτόν το μήνα; Το εμφια, το πετρέλαιο που είχαμε πει να βάλουμε, η βαφτίσει, ο γάμος; Ολα αυτα παρνουσαν απο το μυαλό μου σε κλασματα δευτερολέπτου και μετα μονο δάκρυα και ένα βλέμμα στο κενό.